چون سنگ ها صدای مرا گوش می کنی

سنگی و نا شنیده فراموش می کنی

رگبار نو بهاری و خواب دریچه را

از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگ های مرده هم آغوش می کنی

گمراه تر از روح شرابی و دیده را

در شعله می نشا نی و مدهوش می کنی

ای ماهی طلایی مرداب خون من

خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی

تو دره بنفش غروبی که روز را

بر سینه می فشاری و خاموش می کنی

هر شب به قصه دل من گوش می کنی

فردا مرا چو قصه فراموش می کنی